حنا هندی دست رنگ نارنجی یا زنگ زده که از برگهای پودر شده گیاه حنا، به دست می آید.
درختچه ای با گل های سفید معطر و معمولاً سبز مایل به سبز هنا را نباید در ایران با گل حنا زینتی گل حنا اشتباه گرفت که برگها یا گلهای آن در چین برای رنگ آمیزی قرمز ناخن و گاه یال و دم اسب‌ها
توزیع جغرافیایی آدولف پولاتچک و کارل رشینگر (ص 2) از «شرق استوایی و نیمه گرمسیری آفریقا و جنوب آسیا» به عنوان زیستگاه طبیعی آن یاد می کنند. به طور دقیق تر، بومی مصر، سوریه و عربستان است در سراسر شبه قاره هند کشت می شود.
پولاتچک و رشینگر (ص 2) در «بومی جنوب فارس و بلوچستان» بودن آن تردید دارند، هرچند در برخی از مناطق جنوبی ایران، یعنی بلوچستان، هرمزگان و کرمان (شهداد، بم، نرماشیر، بهرام آباد، جیرفت) کشت می شود.
قبلاً ژان باپتیست تاورنیه در توصیف یزد در سال 1654 نقل کرده است که «آنها [بومیان یزد] مقدار زیادی گلاب درست می کنند و از نوع دیگری از آب که از آن برای سرخ کردن دست‌ها [یا] ناخن‌هایشان استفاده می‌کنند.»
به گفته دایرات المعارف فارسی «بهترین حنا کرمان است» (ر.ک. دیوسکوریدس، 1.124، ص 65-66، که به گفته او «بهترین حنا (کوپروس) در اسکالن می روید. و کانوپوس.”
مصارف پزشکی بیشتر کاربردها، عمدتاً خارجی، در طب سنتی (جالینوسی) در دوره اسلامی به حنا نسبت داده شده است .
اساساً می توان به دیوسکوریدس ردیابی کرد. به گفته وی برگ های حنا [به دلیل داشتن تانن] دارای قدرت اتصال هستند. بنابراین جویدن آنها برای زخم های دهان مفید است.
کاتاپلاسم آن «سایر التهابات [پوستی] داغ و کربونکول ها» را درمان می کند و جوشانده آنها سوختگی های [سطحی] را التیام می بخشد. مالیدن مخلوط پودر گل حنا و سرکه به پیشانی سردرد را کاهش می دهد.
برای اهداف آرایشی، استفاده از برگ های پودر شده در آب خمیر صابون، مو را زرد می کند.
دیدگاه شما با موفقیت ثبت شد.